Kunnen wij daar bij helpen?

In vrede sterven.

Vandaag was ik aanwezig bij een burgerlijke begrafenis van een goede vriend. Het was ontroerend en mooi. Ik had het geluk, ja “het geluk” ook aan zijn sterfbed te mogen staan. Een goede mens,een mooie mens, een mens met een gouden hart, maar helaas zonder geloof in God. Of beter, hij had het achter zich gelaten, dat geloof uit zijn kinderjaren.

Wat wens je als een goede mens, een lieve vriend van je heengaat. Je wenst hem toch een goede reis en een “veilige thuiskomst”. Maar je gelovig hart is verdrietig, omdat je weet dat er bij dat heengaan ook hindernissen te nemen zijn. Je zou hem zo graag een kompas meegeven, om veilig en wel zijn doel te bereiken. Dat kompas had ik bij, een klein geschenk, een wonderbare medaille. Ik mocht het op zijn borst leggen en een klein gebedje zeggen, dat vooral in het uur van onze dood Gods Barmhartigheid aanroept. Ik heb er vrede mee. Misschien zit hij nog niet aan het grote feestmaal, maar hij is geroepen en eens zal hij er zijn. Ik heb een afspraak met hem gemaakt, dat wij elkaar ooit Hierboven mogen weerzien.

Ria