WOORDEN DIE BEKLIJVEN.

De echtgenoot van een bij de aanslagen in Parijs omgekomen vrouw heeft een open brief geschreven aan de daders.

Daarin schrijft Antoine Leiris dat hij zijn vrouw Hélène op een dag zal “weerzien in een paradijs voor vrije zielen, waartoe jullie nooit toegang zullen krijgen.”

Hélène Muyal-Leiris kwam vorige week vrijdag om toen moslimterroristen het vuur openden op het weerloze publiek in concertzaal Bataclan. Aanvankelijk werd zij als vermist opgegeven, maar werd pas zaterdag geïdentificeerd.

“Jullie hebben vrijdagavond het leven van een heel bijzonder mens geroofd”, schreef Leiris afgelopen maandag in een boodschap op facebook die zich sindsdien over de wereld verspreidt. Zij was “de liefde van mijn leven” en de “moeder van mijn zoon”. “Maar ik zal jullie niet haten”, schrijft de radiojournalist.

Dode zielen

Hij zegt de daders niet te kennen en ook niet te willen weten wie zij zijn. “Jullie zijn dode zielen. Wanneer deze god, voor wie jullie blind vermoorden, ons naar zijn beeld heeft geschapen, dan moet iedere kogel in het lichaam van mijn vrouw een kogel in zijn hart geweest zijn.”

‘Jullie hebben verloren’

“Nee, ik geef jullie niet het geschenk jullie te haten. Jullie vragen daarom, maar op haat reageren met woede zou betekenen aan dezelfde achterlijkheid toe te geven die jullie heeft gemaakt tot wie jullie zijn. Jullie wilden dat ik bang ben, mijn medemensen zou wantrouwen, mijn vrijheid zou offeren voor veiligheid. Jullie hebben verloren”, schrijft Leiris.

Mooi als altijd

“Ik zag haar vanmorgen. Eindelijk, na vele nachten en dagen van wachten. Zij was net zo mooi als toen zij vrijdagavond vertrok, net zo mooi als toen ik twaalf jaar geleden hopeloos verliefd op haar werd.”

“Natuurlijk wordt ik verscheurd door verdriet. Ik geef deze kleine overwinning toe. Maar die zal niet lang duren. Ik weet dat zij ons elke dag zal begeleiden en dat wij elkaar zullen weerzien in het paradijs van vrije zielen waartoe jullie nooit zullen worden toegelaten.”

Jullie schrik

“Wij zijn met zijn tweeën, mijn zoon en ik, maar wij zijn sterker dan alle legers op de wereld. Ik ga niet meer tijd aan jullie besteden. Ik ga naar Melvil die net wakker wordt. Hij is nauwelijks 17 maanden oud. Hij zal eten als anders en wij zullen spelen als anders en zijn hele leven zal dit kleine jochie jullie schrik zijn door gelukkig en vrij te zijn. Want nee, ook zijn haat zullen jullie niet krijgen.”