Ik heb al heel wat volgeschreven in mijn leven, webpagina's gemaakt en ook blogs. Het moederblog, zo zal ik het maar noemen, waar dit mee verbonden is als met een navelstreng, gaat al vele jaren mee. Het is een blog over Natuur, Poëzie, het Leven en Geloof. Er staan ook vele zelfgemaakte foto's in, maar soms kom ik elders een foto tegen die me dan zo inspireert, dat ik er 'n tekst bijschrijf.
En al zitten die na zovele jaren diep verborgen, soms jaren ver, altijd is er wel een bezoeker die ze opdiept en er mij naar terug voert. Dan sta ik soms zelf te kijken, heb ik dat toen gemaakt, geschreven? Zo kwam ik daarstraks even piepen en vond een log uit 2009. Het was ook die foto die mij inspireerde, maar tegelijkertijd zal ik die gevoelens op dat moment wel ervaren hebben. Ondertussen zijn we bijna vijf jaar verder, ouder, minder gezond, maar nog altijd blij en dankbaar met de mogelijkheid dat ik iets kan delen van wat in mij leeft en mij gelukkig maakt.
Ik dwaal in de tuin van herinnering, de tuin van mijn jeugd
met zonnestralen en bloemenkransen omhangen;
de oorlog pas voorbij, in die schitterende maand mei.
De tuin van mijn kindsheid met heerlijke blauwe pruimen
en tenten vol kindergeluk; vaderke en moederke spelen
met zusjes, nichtjes en neefje en het broertje dat later
zou komen
Ik dwaal in de tuin van herinnering, de tuin van de liefde,
die ieder jong meisje zo verlangend ontmoet in haar dromen.
Voortaan het centrum in haar leven, tot ze samen nieuw
leven geven.
Ik dwaal in de tuin van herinnering, van moeder zijn en oma
worden
en weer met twee, hij en ik, terwijl het kroost is
uitgezworven.
Niet lang meer, niet ver meer, is de weg die ik zal mogen gaan.
Nog vijf, nog tien, nog vijftien jaar? Alleen Hij weet en
dat volstaat.
Ik dwaal door de tuin van ‘n gelukkig leven en dank met
heel mijn hart
voor alles, wat Hij mij zo kwistig heeft gegeven.
ria - 13 mei 2009
1 opmerking:
Stil van! Heel mooi...
Een reactie posten