Tot wat is een mens geroepen, deel 1.

Wat ik nu wil vertellen zullen velen met de nodige reserve lezen, in het beste geval er zich vragen bij stellen. Daar is natuurlijk niets mis mee, men moet niet klakkeloos aanvaarden wat anderen ons voorschotelen. Het is belangrijk om met een kritisch oog naar de dingen te kijken. De wereld en de mensheid wordt genoeg voor de gek gehouden.

Sinds mijn jeugd ben ik opgegroeid in het katholieke geloof, maar rond de leeftijd van twintig en na voor mezelf uitgemaakt te hebben dat ik in die religie gelukkig was (en nog ben) heb ik eigenlijk de echte keuze gemaakt.Het leven van mensen die tot heiligheid geroepen waren, of beter gezegd die door hun manier van leven “heilig” zijn geworden, hebben mij altijd geboeid.

De tweede wereldoorlog, die ik als kind meemaakte en waarvan ik mij nog veel herinner, had als gevolg dat Europa in twee delen werd gedeeld. Het vrije Europa, en de landen in Oost Europa die vielen onder de dictatuur van het communisme. 

Ook dat boeide mij en de inzet van een pater Norbertijn, van Nederlandse afkomst, die in Vlaanderen in de abdij van Tongerlo woonde, heeft mijn ogen geopend. Hoe moeilijk het was om christen te zijn en te blijven in die landen. 

Hoe kerken gesloten werden en ondergronds gingen. Hoe priesters, incognito, als rugzakpriesters van dorp naar dorp trokken om er in kelders en schuilplaatsen de H.Mis op te dragen, kinderen te dopen en zo mogelijk voor te bereiden op hun Eerste Communie. 

In de scholen was alle godsdienst onderricht afgeschaft. En ouders die probeerden hun kinderen toch wat geestelijk voedsel mee te geven, werden vaak verraden, door familieleden, buren, kennissen.  Overal zaten verklikkers, maar niemand wist van elkaar of men al dan niet zo’n verklikker was. 

Zo gebeurde het dat er een hele generatie opgroeide zonder geloof, zelfs zonder kennis over het geloof. Kerken en hun schatten werden geconfisceerd.  Afgebroken of voor andere doeleinden gebruikt. Toch hebben een aantal Iconen, beelden, misboeken enz het overleefd. Mensen hielden die verborgen, op risico van hun eigen leven.

Natuurlijk werd er ook heel veel armoede geleden, vooral door de mensen die in vluchtelingen kampen terecht kwamen (ja, de geschiedenis herhaalt zich steeds), en zo rijpte bij die jonge monnik in Tongerlo het idee om zich voor hen in te zetten. 

Met de zegen van zijn overste en de hulp van vele vrijwilligers trok hij rond om te bedelen, eerst bij de boeren in Vlaanderen en Nederland, om spek, (zo kreeg hij de naam Spekpater) om dat aan de Duitse en Oost-Europese vluchtelingen in de kampen uit te delen. Die kampen waren doorgangskampen in West-Duitsland, maar het was er ellendig zoals dat nu nog steeds het geval is in vluchtelingen kampen. Toch waren er velen die hem dat niet in dank afnamen, omdat ze vonden dat dit heulen was met de vijand. (toen was de oorlog al enkele jaren voorbij), maar bij sommigen zat de haat diep.

Nadat ook de Paus zijn zegen had gegeven over dit werk van naastenliefde groeide het in vele richtingen. Het werd genoemd: “Oostpriesterhulp”, later "Hulp en Hoop", en nu is het een wereldwijd netwerk om te helpen daar waar nodig is. Het is nog steeds onder de vlag van de Norbertijnen, maar het centrum bevindt zich in Duitsland zelf.

Twee dagen nadat ik dit artikel schreef vond ik volgende video, van een bezoek van Pater Werenfried van Straeten aan Rusland:

VIDEO  - over de vereniging van de Katholieke en Orthodoxe kerken.

Als jong meisje volgde ik dit op de voet, door de maandelijkse brief van Pater Werenfried, en de vele getuigenissen. Daardoor ontdekte ik ook hoe belangrijk het is om gelovig te zijn. Want alleen met Gods hulp kan men in zo’n omstandigheden overleven en groeien.

Van het ene kwam voor mij het andere: gelovig zijn, solidariteit, inspiratie opdoen bij anderen (heiligen) maar ook bij gewone mensen, die hun leven gaven voor hun medemens, zoals ook Jezus deed, tot het martelaarschap toe. 

Maar het was geen kwestie van mensen alleen. Op vele momenten van die 74 jaren die ik al mag leven, gebeurde ook buitengewone dingen. Of ze waren eerder gebeurd en ik leerde ze dan ontdekken. 

Zo kwam ik in Lourdes op bedevaart, in ons eigen land Banneux en Beauraing. Ik maakte mee, ik las. Ik ontmoette mensen en mijn honger naar geestelijk voedsel werd steeds groter. 

Ja, maar je hebt toch de Bijbel, zullen sommigen zeggen. Natuurlijk, en dat is ook de Bron van mijn leven, van de Kerk, Jezus die ons voorgaat, de weg wijst. Zijn woorden “Gij zult Mijn getuige zijn” hebben mij altijd diep getroffen. En het voorbeeld van velen + de hulp van Hierboven vergezellen mij op die tocht.

Wordt vervolgd.

ria39