Breien!

Mijn eerste breiwerk. 

De oorlog was pas voorbij. 

We waren allemaal terug in ons eigen huis, dat ingenomen was door een gezin (onbekenden) die hun huis verloren hadden tijdens een bombardement.  

Wijzelf waren op de vlucht geweest en hadden onderdak gekregen bij de Trappisten te Westvleteren. Daar werd mijn zusje geboren. Ze had veel bekijks van sommige eenvoudige broeders die niet goed wisten waar de kindjes vandaan kwamen en hoe ze geboren werden. 

Niet dat ze erbij mochten zijn, want mijn zusje werd geboren in de kliniek van Poperinge. Maar zo'n lief schattig blozend blond boeleke met krulletjes, was een welgekomen afwisseling in hun eendere, dagelijks bestaan. 

Maar nu terug naar mijn eerste breiwerk. Die stoute oorlog was voorbij. Ik zat in het eerste studiejaar. En bracht mijn eerste breiwerkje,  niet meer dan een paar rijtjes, vooral door de juf gebreid, mee naar huis. 

Terwijl mijn moeder zorgde voor haar kroost en de baby, deed ik mijn uiterste best. Naar het schijnt met het puntje van mijn tong tussen mijn mooie witte tandjes,  tot o wee, er alleen nog wat broddelwerk overschoot.

Toen moest mijn moeder wel ter hulp schieten, "maar Maria-ke, kindje toch,  wat heb je nu gedaan, je hebt al je steken laten vallen" ....Maria-ke stond het wenen nader dan het lachen.............."waar moeke, waar?".......... En ze dook pardoes onder haar stoel om de steken te zoeken. 

Later heeft Maria-ke goed leren breien, zelfs kousen, maar toen was minstens zes jaar ouder.  

dag vrienden, 

ria