Werken van "barmhartigheid".

Als ik het goed voorheb is één van de acht zaligheden, gevangenen bezoeken. Toen Jezus daar in Zijn tijd over predikte waren de gevangenissen zeker zo erg als vandaag. Maar toch. Tot over een half jaar terug had ik er geen ervaring mee. En toen kwam de eerste keer. Wij hadden ons of voorhand geïnformeerd. Maar vooral, we hadden geluk. Uiteraard moet je eerst aanbellen en dan gaat de zware deur automatisch open. Twee benepen loketten, een bank, en aan de andere kant een rij met lockers. Iemand zei ons dat we in één van die lockers onze bagage, maar ook jas moesten opbergen. We mochten alleen een beetje kleingeld meenemen. Later bleek dat dit was om iets te drinken uit een automaat. We moesten aanschuiven aan het eerste loket, voor de nieuwelingen. Onze identiteit werd nagetrokken, toen moesten we ons naar de muur draaien, waar een verborgen camera hing, er werd een foto van ons gemaakt. Dan kregen we een soort pasje, met onze foto erop en moesten wachten. Een half uur later ongeveer zouden we de gevangene mogen bezoeken.

Maar vooraleer men een aanvraag mag doen, om een gevangene te  bezoeken moet er eerst een wederzijds akkoord zijn. Dat wil zeggen dat de gevangene akkoord gaat dat je hem komt bezoeken. De naam moet correct op de lijst van de kandidaat bezoekers staan. Denk nu niet dat je eens even over en weer met elkaar kunt telefoneren, om dat te regelen. Alles behalve. Ofwel schrijf je een brief naar de gevangene, ofwel kan een andere bezoeker de boodschap overbrengen. Als je dan de bevestiging krijgt dat je op de lijst staat, kan je eindelijk op bezoek.

Er is bezoek in de voormiddag en in de namiddag, telkens 45 minuten. Maar je moet je persoonlijk aanmelden om te weten om welk uur jij op bezoek mag komen. De eerste keer hadden wij geluk. Wij gingen rond de middag naar de gevangenis, en er was nog plaats die dag. Hoera! Maar toen bleek dat mijn officiële naam die Maria is, door de gevangene werd vervangen door mijn roepnaam, nl. Ria. Maar de dame aan het loket, accepteerde mijn uitleg. Dus, we mochten doorschuiven, tot aan de scanner. "Alarm," mijn man die tweemaal een metalen hulpstuk in zijn heup en voet kreeg ingebouwd, was bijzonder gevaarlijk. Het  alarm had een prooi gevonden. Mijnheer, hebt u het kaartje bij van de chirurg, waarop uw heelkunde is vermeld. Neen Mevrouw. Zelfs op de luchthaven heeft men dat nog nooit gevraagd. "Sorry Mijnheer, wij moeten dat checken. Komt U even mee." Ondertussen stond ik al buiten op de koer, tussen de inkom en de eigenlijke gevangenis. De Mevrouw was mild. "Mijnheer volgende keer brengt u het bewijs van uw operatie mee". "Zeker Mevrouw". 

Het was een warme dag. Er stond één bank, maar die was bezet. Ik was zowat de enige blanke, die stond aan te schuiven. Jonge moeders met hun kindje(s), het was woensdag en dan is het bezoekdag voor de kinderen. Ik zie een jongetje, ik vermoed met zijn grootouders, met een krullenkop en lachende oogjes, een jaar of vier. Ik lach hem toe. De grootmoeder (met hoofddoek) glimlacht.  En dan gaat een deur open en komen we in een gang die naar de bezoekruimte leidt. Die is ruim en fris. We krijgen een tafeltje aan de zijkant. Er blijven nog enkele tafeltjes leeg. Dan komen de gevangenen binnen. We begroeten elkaar.

VERVOLG:

ria