HOE TRIEST

2 augustus 2015 15:00 | NRC Reader  door Ebru Umar

De behoefte van de wereld om iedereen maar een kind aan te praten
is uitermate vervelend, betoogt Ebru Umar.

Ebru Umar is columnist voor Metro en hoofdredacteur van FAB Magazine.

Actrice Halina Reijn zegt een OK-vrouw te zijn: ongewenst kinderloos (De Morgen, 11 mei). Tegen de veertig, zonder relatie en geen zicht op dat vermeend gewenste kind. Vriend en vijand bejubelden haar om haar kwetsbaarheid. En dat terwijl er anno 2015 geen enkele reden is om ongewenst kinderloos te zijn. Anno 2015 moet je het lef hebben om toe te geven dat kinderloos zijn niets anders is dan de kroon op je eigen egoïsme.

Over kinderlozen wordt vaak smalend gezegd dat ze kinderloos zijn omdat ze geen man hebben. Het is zielig als een vrouw besluit kinderloos te blijven omdat ze geen partner heeft. De afhankelijkheid van de vermeend onafhankelijke vrouw, wordt door zo’n besluit bevestigd. Het ideaalbeeld dat sommige vrouwen hebben van een gezellig gezinnetje, is precies dat: een ideaalbeeld. Je hebt er geen recht op, je kunt er geen verzekering op afsluiten en het is weinigen gegeven. Om er voor te kiezen kinderloos te blijven, terwijl je een kinderwens hebt maar geen man, is zielig. Alle mannen waar ik tegenaan ben gelopen, begonnen over kinderen. Meervoud. Mijn reactie was altijd: ‘Wie gaat er voor zorgen dan?’ Achteraf kun je concluderen dat die vraag de aanleiding was voor mannen om me snel te dumpen.

Ik peins er niet over mijn geld aan iemand anders dan mezelf uit te geven.

De behoefte van de wereld om iedereen maar een kind aan te praten, om kinderen als vanzelfsprekendheid te zien, dient ter discussie gesteld te worden. Ik hou ervan om het middelpunt van mijn eigen leven te zijn en kinderen hinderen daarbij. Geen seconde in mijn leven heb ik ze gewild. Als volwassene heb ik mezelf heel bewust voorgenomen dat áls ik op een dag wakker zou worden en een kind zou willen, ik negen maanden later een kind zou baren. Ongeacht of ik een man zou hebben of niet. Anders dan de massa geloof ik niet dat kinderen twee ouders nodig hebben. Anders dan de massa geloof ik ook niet dat kinderen alleen maar liefde nodig hebben. En anders dan de massa geloof ik al helemaal niet dat het opvoeden van kinderen een vanzelfsprekendheid is.

Dat je ze hoort te hebben en mislukt bent als vrouw als je niet baart. Maar de dag dat ik wakker werd met de drang om moeder te worden, is nooit aangebroken. En ik heb er alle vertrouwen in dat dat niet meer zal gebeuren ook. Mede omdat een kind voor mij nooit een emotioneel ding is geweest, maar altijd een rationele afweging. Ik moet er niet aan denken om mijn dag (en in het verlengde daarvan) mijn leven gemanipuleerd te hebben door een ander – al is dat een kind. Mijn kind. Daarnaast vind ik dat een kind opgevoed dient te worden in een omgeving waarin het niets te kort komt. En ja, daarmee bedoel ik materieel – inclusief een hulp die dat kind 24/7 kan verzorgen. Want ik kán dat niet. Wil dat niet.

Geld is godzijdank nooit een reden geweest om geen kind te krijgen; ik peins er gewoonweg niet over om mijn geld aan iemand anders dan mezelf uit te geven. Investeren in een kind is het me nooit waard geweest. En alleen snobs smalen dat een kind niets anders dan liefde nodig heeft. Alleen mensen met kinderen ontkennen dat kinderen de relatie saboteurs bij uitstek zijn. Ze ontwrichten en veranderen de relatie tussen partners én verschuiven prioriteiten in het dagelijks bestaan. In het beste geval eindigt het in een scheiding, maar de hoeveelheid stellen die bij elkaar blijven omdat ze geen geld hebben om te scheiden of om de drogreden ‘voor de  ’, zijn onderzoek waard.

Er is wantrouwen tegen kinderloosheid en na je veertigste wordt het opeens een issue – voor anderen. Of je écht geen kinderen wil. Of je geen spijt heb. Want ‘het kan nog’. Natuurlijk kan het maar ik moet er niet aan denken om op mijn 65ste moeder van een studerend kind te zijn. Wie moet dat betalen? Op haar oude dag? Misschien sla ik door in mijn egoïstische zelfstandigheid, maar kinderen zijn een emotionele kwestie die je rationeel dient te benaderen. Ze zijn écht niet 24/7/365 dagen leuk. Maar heb het lef ‘ns om dát toe te geven.